Ενάντια στον πολιτικό φασισμό

Από τις 11 του περασμένου Νοέμβρη, με διαδικασίες που ελάχιστα απέχουν από αυτές ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης έχει τεθεί ένας τραπεζίτης. Στην ίδια αυτή κυβέρνηση συνωθούνται εκπρόσωποι του ελληνικού φασισμού στις διάφορες εκδοχές του.  Την κυβέρνησή την στηρίζουν, θέλοντας και μη κατά μία έννοια, όλα τα σημαντικά αστικά κόμματα. Πιο συνεπείς υποστηρικτές της ωστόσο είναι δίχως αμφιβολία ο φασιστικός της βραχίονας -ο οποίος και εξασφάλισε και την υπόσταση της κυβέρνησης παίζοντας τον ρόλο της πρόθυμης μαϊμούς όταν το πολιτικό σύστημα επιχείρησε να παραδώσει τη σκυτάλη όχι απευθείας στις τράπεζες αλλά στον εαυτό του- και ένα (όχι και τόσο) νεότευκτο «κόμμα της επιχειρηματικής τάξης», που αποτελείται από αυταρχικούς νεοφιλελεύθερους –αυτούς που ανέτρεψαν από τα δεξιά την προηγούμενη κυβέρνηση.

Είναι παραπάνω από προφανές ότι βιώνουμε μια διαδικασία φασιστικοποίησης του ελληνικού Κράτους. Τραπεζικά και επιχειρηματικά λόμπι, ακροδεξιές συμμορίες , πολιτικά κλαν σε διατεταγμένη υπηρεσία απέσπασαν την εξουσία από το «σάπιο πολιτικό σύστημα», προκειμένου να εφαρμόσουν χωρίς περιττούς περιορισμούς την πολιτική τους. Είναι αλήθεια ότι η προσπάθεια που έγινε προκειμένου να συνοδευτεί αυτό το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα από έναν γενικευμένο κοινωνικό ενθουσιασμό, στο πλαίσιο του οποίου οι άνεργοι θα έραιναν τους τραπεζίτες με βάγια, δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Δεν θα ήταν εύκολο άλλωστε, με έναν λαό που πεινάει. Αντίστοιχα όμως, δεν υπήρξε και κάποια εντυπωσιακή επίδειξη κοινωνικών ανακλαστικών ενάντια στην απόπειρα εγκαθίδρυσης του πολιτικού φασισμού. Ο κίνδυνος της συντριβής των κοινωνικών αντιστάσεων δεν είναι άμεσος, ο σταδιακός εκφυλισμός τους όμως είναι κάτι που πρέπει να προλάβουμε.

Υπό αυτό το πρίσμα υπάρχουν δύο στάσεις που πρέπει να αποφευχθεί η επιλογή τους, στο όνομα του κοινωνικού κινήματος. Η πρώτη είναι μια «υπεραισιόδοξη» στάση, η οποία βλέπει παντού και στα πάντα την τάση εξάπλωσης του κοινωνικού κινήματος και την αντιλαμβάνεται ως μια επιθετική επαναστατική ρίζα. Από το «κίνημα» των «Αγανακτισμένων» έως την πρωτοφανή –το δίχως άλλο- μαζικότητα που αποκτούν πρωτοβουλίες που σε άλλη συγκυρία θα παρέμεναν ενδιαφέρουσες περιθωριακές κινήσεις (όπως λ.χ. τα διαφορετικά κινήματα της λαϊκής άρνησης πληρωμών),  λογής – λογής αναλύσεις λησμονούν τη συνεχιζόμενη έλλειψη δομών που να σχετίζονται με το κέντρο της εκμετάλλευσης που είναι η Εργασία, την απουσία οποιαδήποτε στρατηγικής για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, υποτιμούν το πόσο οριακή είναι η μάχη και επικαλούνται έναν αφηρημένο παλλαϊκό ξεσηκωμό ως φάρμακο δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Η στάση αυτή κινδυνεύει να έχει την τύχη των γαλλικών οχυρωματικών έργων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: ο εχθρός να περάσει χωρίς να χρειαστεί να συγκρουστεί μαζί της.

Η δεύτερη επικίνδυνη στάση είναι η «συντηρητική» στάση. Μια στάση που επιλέγει στις σημερινές συνθήκες να αποθεώνει τις δομές, να τονίζει την υπαρκτή ανάγκη της οργάνωσης και της συνείδησης, να οικτίρει την απουσία τους, αλλά τελικά να μηδενίζει κάθε κοινωνική κίνηση­­­­ στο όνομα αυτής ακριβώς την απουσίας. Η στάση αυτή, ανίκανη να αντιληφθεί ότι ο πόλεμος ξεκίνησε χωρίς να μας ρωτήσει, παριστάνει ότι τον αναβάλει μέχρι οι συνθήκες να είναι ώριμες κατά τις δικές μας ανάγκες. Παραφράζοντας ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου, υποστηρίζει ότι όντως «η Ιστορία μας περιμένει στη στάση του Τρόλεϊ». Η στάση αυτή δεν αφορά μόνο ή κύρια τμήματα της δογματικής Αριστεράς –και ειδικά το ΚΚΕ- όπως ορισμένοι υποθέτουν. Ακουμπά και τον αντικαπιταλιστικό χώρο, ακουμπά κατά καιρούς και τον καθέναν από εμάς. Για αυτήν την στάση, η παρομοίωση με τα γαλλικά οχυρωματικά της δεκαετίας του ’40 είναι ακόμα πιο ρεαλιστική.

Μας αρέσει ή όχι, δυνατότητα επιλογής δεν υπάρχει. Ο πολιτικός φασισμός είναι προ των πυλών και έρχεται να συνοδέψει την οικονομική εξαθλίωση και την καταστροφή της Εργασίας. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε όλα: να δημιουργήσουμε τις δομές χωρίς να εγκαταλείψουμε τη σύγκρουση. Να δημιουργήσουμε γεγονότα χωρίς να παραβλέψουμε τη στρατηγική. Είναι πολλά κι είναι αργά; Ισως. Αλλά καθώς γράφει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, «σα δεν μπορείς πια να παλέψεις, φταις δεν φταις θα πεθάνεις». Για τους εργαζόμενους αυτή είναι η μάχη της επιβίωσης: και οργάνωση και αγώνας.

(προδημοσίευση από την αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, που κυκλοφορεί στις 20 Δεκέμβρη)

Όταν η αλληλεγγύη μετουσιώνεται σε πράξη, η ελπίδα δεν είναι μακρυά.

Χθες το βράδυ η Ανοιχτή Συνέλευση Αγίων Αναργύρων - Καματερού, έπειτα από την εβδομαδιαία σύναξή της (θυμίζουμε κάθε Δευτέρα στις 7 μμ στον Πευκώνα - απέναντι από την πύλη του 301), προχώρησε στο αυτονόητο, στην έμπρακτη δηλαδή εκδήλωση αλληλεγγύης προς άπορο συμπολίτη μας, επανασυνδέοντας το ρεύμα στο σπίτι του.

Ακόμα κι αν "είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο", η μόνη λύση αντίστασης είναι η μαζικοποίηση των αντιδράσεων ενάντια σ'όλους αυτούς που λεηλατούν τη ζωή και αξιοπρέπειά μας στο όνομα των άθλιων επιδιώξεων, των δικών τους αλλά και των αφεντικών τους.

Η δυναμική χθεσινή παρουσία των αλληλέγγυων στον χώρο της επανασύνδεσης και ελπιδοφόρα είναι αλλά και μηνύματα στέλνει, τόσο στους τρομοκρατημένους από την βάρβαρη λαίλαπα συμπολίτες μας, όσο και στους άθλιους μνημονιακούς ταγούς μας (ντόπιους και μη).

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγίων Αναργύρων - Καματερού ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της επανασύνδεσης. 

Σ'αυτόν το Δήμο κανείς δεν θα μείνει χωρίς ρεύμα.

Το νέο ραντεβού της Ανοιχτής Συνέλευσης είναι για σήμερα Τρίτη 22 Νοέμβρη στη γειτονιά του Κοκκινόπουλου, στο καφενείο "'Οπως Παλιά" (πρώην Ντίνος) στις 6,30 το απόγευμα.  

Περί "φασιστών"

Δημοτικός σύμβουλος της "μνημονιακής" συμπολίτευσης, αντιδήμαρχος με ευαισθησίες αλλά, κυρίως, βαθειά πολιτικοποιημένος, εξηγούσε χθές σε θαμώνες καφενείου της περιοχής Κοκκινόπουλου τα συμβάντα στο προχθεσινό δημοτικό συμβούλιο : "ήρθαν πάλι κάτι φασίστες και δεν μας άφησαν να κάνουμε συμβούλιο...ήταν οι ίδιοι που πήγαν στην επίσκεψη Λοβέρδου στο ΚΑΠΗ στην Πλαστήρα..."

Ήταν ο ίδιος που, πέρυσι τον Μάϊο διερρύγνυε τα ιμάτιά του πως θα εκταμιευθούν τα ποσά της 8ης Σχολικής Επιτροπής για τη συντήρηση του 1ου Γυμνασίου Αγίων Αναργύρων, ενώ ήξερε καλά πως τούτο δεν επρόκειτο να συμβεί.

Μόνο μία ερώτηση κύριε "μνημονιακέ" αντιδήμαρχε και θα επανέλθουμε με γαργαλιστικές λεπτομέρειες : οι "φασίστες" που δεν σας άφησαν να κάνετε δημοτικό συμβούλιο είναι σαν αυτούς που στηρίζετε στην δοτή κυβέρνηση, στης οποίας το όνομα πίνετε νερό, ή διαφορετικοί;

Η πατρίς κινδυνεύει, ο δήμαρχος αγρυπνά

Ορδές αλλόφρωνων αριστεριστών, αναρχικών και λοιπών κατακαθιών αποπειράθηκαν και πέτυχαν απόψε την διακοπή του εθνοσωτηρίου δημοτικού συμβουλίου, που, εναρμονισμένο με το πνεύμα εθνικής συμφιλίωσης των ημερών, προσπάθησε έτι μία φορά να περάσει απόφαση, σύμφωνα με την οποία το τέλος ακινητης περιουσίας (μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ) και εύλογο είναι αλλά και στη σωτηρία της πατρίδος αποσκοπεί. Όσοι δε αντιτίθενται σ'αυτό είναι εχθροί του έθνους και, ως τέτοιοι, πρέπει να παραδοθούν στον καινούργιο συνέταιρο του "σοσιαλισμού" Άδωνι Γεωργιάδη και να εκτοπιστούν στα ξερονήσια.

Οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας αποχώρησαν αηδιασμένοι, αφού δεν τους δόθηκε η ευκαιρία (μία ακόμα φορά) να ψηφίσουν άλαλα και αμάσητα όσα τους σερβίρει ο αρχηγός-δήμαρχός τους.

Χαρακτηριστική είναι η δυσφορία συμπαθούς κυρίας-δημοτικής συμβούλου, η οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα για την παρουσία "όχλου" μέσα στο κτίριο του Δημαρχείου, το οποίο, προφανώς θεωρεί τσιφλίκι της.

Πληροφορίες θέλουν, στην επόμενη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, να κληθεί να περιφρουρήσει το δημαρχείο ομάδα "δημοκρατών" του ΛΑ.Ο.Σ, της αστυνομίας και "νομοταγών πολιτών" - κομματόσκυλων.

Εκτός κι αν το κάνουν πουθενά στα κρυφά, ή καταμεσήμερο και, πάντως, μέσα στα πλαίσια των νέων "δημοκρατικών" θεσμών που εισάγονται μετά την ιστορική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ.

ΥΓ: you can run, but you can't hide

Οι δήμοι αντιδρούν

Εξώδικη διαμαρτυρία-πρόσκληση-δήλωση απέστειλε στη ΔΕΗ ο Δήμος Περιστερίου για το γεγονός ότι συνεισπράττει με τους λογαριασμούς ρεύματος το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ), το λεγόμενο χαράτσι για τα ακίνητα.

Στο εξώδικο, ο δήμος καλεί τη ΔΕΗ να μην κόψει το ρεύμα και καθιστά όλα τα μέλη του δ.σ. της Επιχείρησης υπεύθυνα για μια τέτοια ενέργεια, απειλώντας τους με προσφυγή στη Δικαιοσύνη, στην περίπτωση που κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ σε δημότη Περιστέριου.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Δήμος Περιστερίου, «θεωρεί ότι η διακοπή της παροχής του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρικού ρεύματος, που επαπειλείται ως μέσο καταναγκασμού προς καταβολή του ΕΕΤΗΔΕ, αποτελεί μορφή άσκησης ψυχολογικής βίας και μάλιστα κατά ατόμων που μπορεί να είναι οικονομικά εξαθλιωμένα ή να έχουν αντικειμενικούς λόγους αδυναμίας καταβολής (π.χ., ασθενείς, ανήμποροι, άνεργοι κ.λπ.), και συνεπώς προσβάλλεται απευθείας η ίδια η αξία του ανθρώπου, αφού με τον τρόπο αυτό της στέρησης ενός ζωτικού αγαθού υποβιβάζεται το επίπεδο διαβίωσης του ανθρώπου κάτω των ορίων του στοιχειωδώς ανεκτού και τίθεται σε κίνδυνο η υγεία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ατόμου.

»Επίσης, οι ενδιαφερόμενοι δημότες μπορούν να επικοινωνούν με την Νομική Υπηρεσία του Δήμου Περιστερίου, προκειμένου να ενημερωθούν για όλες τις πτυχές του θέματος και να καταγραφούν από τη γραμματεία, στα τηλέφωνα 2105701177, 2105701179».

Αυτά από το Δήμο Περιστερίου, ο οποίος, μαζί με άλλους Δήμους της χώρας πήρε αυτή την απόφαση επειδή ενεργεί προς ώφελος των δημοτών του και όχι σαν διεκπαιρεωτής αυτών που του 'δωσαν τη θεσούλα.

Παρεπιπτόντως, ο δικό  μας ο δήμος τι σκέφτεται να κάνει για το θέμα; Εκτός αν η νομική του υπηρεσία είναι  απασχολημένη με τη σύνταξη ατομικών (και ανταποδοτικών) συμβάσεων με τους εργαζόμενους...