Ο "επαναστάτης ποπολάρος" ξαναχτυπά

Μιας και η Ένωση Γονέων ακολουθεί κατά πόδας την "φιλάνθρωπη" πολιτική της δημοτικής αρχής του μνημονίου, βάση της οποίας, "δεν υπάρχει λόγος να πούμε ποιοί φταίνε" για την εξαθλίωση των δημοτών μας (αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων),αλλά και ότι "μπορούμε να ζήσουμε και με λιγότερα λεφτά" (άρα καλώς γίνεται η άθλια αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων), μία μόνη ερώτηση προς τον "αλληλέγγυο" πρόεδρό της :

Όσοι τσιμπήσουν στην "τζάμπα" προπαγάνδα, θα πρέπει να φέρνουν μαζί τους και αποδεικτικά της πενίας και της εξαθλίωσής τους για να εποφεληθούν της θεάρεστης πράξης;

Αιδώς Αργείοι

Ο οππορτουνισμός δεν είναι ασθένεια, είναι ανάγκη.

Τη Δευτέρα 5 Δεκέμβρη 2012 και ώρα 7,30 μμ, ο ΣΥΡΙΖΑ  Αγίων Αναργύρων οργανώνει συζήτηση στον κινηματογράφο ΟΝΑΡ (πρώην Μαρία Έλενα).

Κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης, το μέλος της γραμματείας  του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός και η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν στα μέλη του τοπικού  ΣΥΡΙΖΑ με βάση ποιες ιδεολογικές-πολιτικές προσεγγίσεις και σκοπιμότητες έγινε η συνεργασία (και μάλιστα "σε όλα τα επίπεδα") με το βαθύτερο του βαθέος ΠΑΣΟΚ (Κατσιμπάρδη - Ραυτόπουλο - Κοτσακά).

Σε περίπτωση που η "υπεύθυνη αριστερά" δεν κατορθώσει να δώσει επαρκείς εξηγήσεις, θα υπάρξουν παρεμβάσεις από αντι-μνημονιακούς πασόκους του δήμου μας.

Ενάντια στον πολιτικό φασισμό

Από τις 11 του περασμένου Νοέμβρη, με διαδικασίες που ελάχιστα απέχουν από αυτές ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης έχει τεθεί ένας τραπεζίτης. Στην ίδια αυτή κυβέρνηση συνωθούνται εκπρόσωποι του ελληνικού φασισμού στις διάφορες εκδοχές του.  Την κυβέρνησή την στηρίζουν, θέλοντας και μη κατά μία έννοια, όλα τα σημαντικά αστικά κόμματα. Πιο συνεπείς υποστηρικτές της ωστόσο είναι δίχως αμφιβολία ο φασιστικός της βραχίονας -ο οποίος και εξασφάλισε και την υπόσταση της κυβέρνησης παίζοντας τον ρόλο της πρόθυμης μαϊμούς όταν το πολιτικό σύστημα επιχείρησε να παραδώσει τη σκυτάλη όχι απευθείας στις τράπεζες αλλά στον εαυτό του- και ένα (όχι και τόσο) νεότευκτο «κόμμα της επιχειρηματικής τάξης», που αποτελείται από αυταρχικούς νεοφιλελεύθερους –αυτούς που ανέτρεψαν από τα δεξιά την προηγούμενη κυβέρνηση.

Είναι παραπάνω από προφανές ότι βιώνουμε μια διαδικασία φασιστικοποίησης του ελληνικού Κράτους. Τραπεζικά και επιχειρηματικά λόμπι, ακροδεξιές συμμορίες , πολιτικά κλαν σε διατεταγμένη υπηρεσία απέσπασαν την εξουσία από το «σάπιο πολιτικό σύστημα», προκειμένου να εφαρμόσουν χωρίς περιττούς περιορισμούς την πολιτική τους. Είναι αλήθεια ότι η προσπάθεια που έγινε προκειμένου να συνοδευτεί αυτό το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα από έναν γενικευμένο κοινωνικό ενθουσιασμό, στο πλαίσιο του οποίου οι άνεργοι θα έραιναν τους τραπεζίτες με βάγια, δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Δεν θα ήταν εύκολο άλλωστε, με έναν λαό που πεινάει. Αντίστοιχα όμως, δεν υπήρξε και κάποια εντυπωσιακή επίδειξη κοινωνικών ανακλαστικών ενάντια στην απόπειρα εγκαθίδρυσης του πολιτικού φασισμού. Ο κίνδυνος της συντριβής των κοινωνικών αντιστάσεων δεν είναι άμεσος, ο σταδιακός εκφυλισμός τους όμως είναι κάτι που πρέπει να προλάβουμε.

Υπό αυτό το πρίσμα υπάρχουν δύο στάσεις που πρέπει να αποφευχθεί η επιλογή τους, στο όνομα του κοινωνικού κινήματος. Η πρώτη είναι μια «υπεραισιόδοξη» στάση, η οποία βλέπει παντού και στα πάντα την τάση εξάπλωσης του κοινωνικού κινήματος και την αντιλαμβάνεται ως μια επιθετική επαναστατική ρίζα. Από το «κίνημα» των «Αγανακτισμένων» έως την πρωτοφανή –το δίχως άλλο- μαζικότητα που αποκτούν πρωτοβουλίες που σε άλλη συγκυρία θα παρέμεναν ενδιαφέρουσες περιθωριακές κινήσεις (όπως λ.χ. τα διαφορετικά κινήματα της λαϊκής άρνησης πληρωμών),  λογής – λογής αναλύσεις λησμονούν τη συνεχιζόμενη έλλειψη δομών που να σχετίζονται με το κέντρο της εκμετάλλευσης που είναι η Εργασία, την απουσία οποιαδήποτε στρατηγικής για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, υποτιμούν το πόσο οριακή είναι η μάχη και επικαλούνται έναν αφηρημένο παλλαϊκό ξεσηκωμό ως φάρμακο δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Η στάση αυτή κινδυνεύει να έχει την τύχη των γαλλικών οχυρωματικών έργων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: ο εχθρός να περάσει χωρίς να χρειαστεί να συγκρουστεί μαζί της.

Η δεύτερη επικίνδυνη στάση είναι η «συντηρητική» στάση. Μια στάση που επιλέγει στις σημερινές συνθήκες να αποθεώνει τις δομές, να τονίζει την υπαρκτή ανάγκη της οργάνωσης και της συνείδησης, να οικτίρει την απουσία τους, αλλά τελικά να μηδενίζει κάθε κοινωνική κίνηση­­­­ στο όνομα αυτής ακριβώς την απουσίας. Η στάση αυτή, ανίκανη να αντιληφθεί ότι ο πόλεμος ξεκίνησε χωρίς να μας ρωτήσει, παριστάνει ότι τον αναβάλει μέχρι οι συνθήκες να είναι ώριμες κατά τις δικές μας ανάγκες. Παραφράζοντας ένα ποίημα του Νίκου Καρούζου, υποστηρίζει ότι όντως «η Ιστορία μας περιμένει στη στάση του Τρόλεϊ». Η στάση αυτή δεν αφορά μόνο ή κύρια τμήματα της δογματικής Αριστεράς –και ειδικά το ΚΚΕ- όπως ορισμένοι υποθέτουν. Ακουμπά και τον αντικαπιταλιστικό χώρο, ακουμπά κατά καιρούς και τον καθέναν από εμάς. Για αυτήν την στάση, η παρομοίωση με τα γαλλικά οχυρωματικά της δεκαετίας του ’40 είναι ακόμα πιο ρεαλιστική.

Μας αρέσει ή όχι, δυνατότητα επιλογής δεν υπάρχει. Ο πολιτικός φασισμός είναι προ των πυλών και έρχεται να συνοδέψει την οικονομική εξαθλίωση και την καταστροφή της Εργασίας. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε όλα: να δημιουργήσουμε τις δομές χωρίς να εγκαταλείψουμε τη σύγκρουση. Να δημιουργήσουμε γεγονότα χωρίς να παραβλέψουμε τη στρατηγική. Είναι πολλά κι είναι αργά; Ισως. Αλλά καθώς γράφει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, «σα δεν μπορείς πια να παλέψεις, φταις δεν φταις θα πεθάνεις». Για τους εργαζόμενους αυτή είναι η μάχη της επιβίωσης: και οργάνωση και αγώνας.

(προδημοσίευση από την αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, που κυκλοφορεί στις 20 Δεκέμβρη)

Όταν η αλληλεγγύη μετουσιώνεται σε πράξη, η ελπίδα δεν είναι μακρυά.

Χθες το βράδυ η Ανοιχτή Συνέλευση Αγίων Αναργύρων - Καματερού, έπειτα από την εβδομαδιαία σύναξή της (θυμίζουμε κάθε Δευτέρα στις 7 μμ στον Πευκώνα - απέναντι από την πύλη του 301), προχώρησε στο αυτονόητο, στην έμπρακτη δηλαδή εκδήλωση αλληλεγγύης προς άπορο συμπολίτη μας, επανασυνδέοντας το ρεύμα στο σπίτι του.

Ακόμα κι αν "είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο", η μόνη λύση αντίστασης είναι η μαζικοποίηση των αντιδράσεων ενάντια σ'όλους αυτούς που λεηλατούν τη ζωή και αξιοπρέπειά μας στο όνομα των άθλιων επιδιώξεων, των δικών τους αλλά και των αφεντικών τους.

Η δυναμική χθεσινή παρουσία των αλληλέγγυων στον χώρο της επανασύνδεσης και ελπιδοφόρα είναι αλλά και μηνύματα στέλνει, τόσο στους τρομοκρατημένους από την βάρβαρη λαίλαπα συμπολίτες μας, όσο και στους άθλιους μνημονιακούς ταγούς μας (ντόπιους και μη).

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγίων Αναργύρων - Καματερού ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της επανασύνδεσης. 

Σ'αυτόν το Δήμο κανείς δεν θα μείνει χωρίς ρεύμα.

Το νέο ραντεβού της Ανοιχτής Συνέλευσης είναι για σήμερα Τρίτη 22 Νοέμβρη στη γειτονιά του Κοκκινόπουλου, στο καφενείο "'Οπως Παλιά" (πρώην Ντίνος) στις 6,30 το απόγευμα.  

Περί "φασιστών"

Δημοτικός σύμβουλος της "μνημονιακής" συμπολίτευσης, αντιδήμαρχος με ευαισθησίες αλλά, κυρίως, βαθειά πολιτικοποιημένος, εξηγούσε χθές σε θαμώνες καφενείου της περιοχής Κοκκινόπουλου τα συμβάντα στο προχθεσινό δημοτικό συμβούλιο : "ήρθαν πάλι κάτι φασίστες και δεν μας άφησαν να κάνουμε συμβούλιο...ήταν οι ίδιοι που πήγαν στην επίσκεψη Λοβέρδου στο ΚΑΠΗ στην Πλαστήρα..."

Ήταν ο ίδιος που, πέρυσι τον Μάϊο διερρύγνυε τα ιμάτιά του πως θα εκταμιευθούν τα ποσά της 8ης Σχολικής Επιτροπής για τη συντήρηση του 1ου Γυμνασίου Αγίων Αναργύρων, ενώ ήξερε καλά πως τούτο δεν επρόκειτο να συμβεί.

Μόνο μία ερώτηση κύριε "μνημονιακέ" αντιδήμαρχε και θα επανέλθουμε με γαργαλιστικές λεπτομέρειες : οι "φασίστες" που δεν σας άφησαν να κάνετε δημοτικό συμβούλιο είναι σαν αυτούς που στηρίζετε στην δοτή κυβέρνηση, στης οποίας το όνομα πίνετε νερό, ή διαφορετικοί;

Η πατρίς κινδυνεύει, ο δήμαρχος αγρυπνά

Ορδές αλλόφρωνων αριστεριστών, αναρχικών και λοιπών κατακαθιών αποπειράθηκαν και πέτυχαν απόψε την διακοπή του εθνοσωτηρίου δημοτικού συμβουλίου, που, εναρμονισμένο με το πνεύμα εθνικής συμφιλίωσης των ημερών, προσπάθησε έτι μία φορά να περάσει απόφαση, σύμφωνα με την οποία το τέλος ακινητης περιουσίας (μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ) και εύλογο είναι αλλά και στη σωτηρία της πατρίδος αποσκοπεί. Όσοι δε αντιτίθενται σ'αυτό είναι εχθροί του έθνους και, ως τέτοιοι, πρέπει να παραδοθούν στον καινούργιο συνέταιρο του "σοσιαλισμού" Άδωνι Γεωργιάδη και να εκτοπιστούν στα ξερονήσια.

Οι δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας αποχώρησαν αηδιασμένοι, αφού δεν τους δόθηκε η ευκαιρία (μία ακόμα φορά) να ψηφίσουν άλαλα και αμάσητα όσα τους σερβίρει ο αρχηγός-δήμαρχός τους.

Χαρακτηριστική είναι η δυσφορία συμπαθούς κυρίας-δημοτικής συμβούλου, η οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα για την παρουσία "όχλου" μέσα στο κτίριο του Δημαρχείου, το οποίο, προφανώς θεωρεί τσιφλίκι της.

Πληροφορίες θέλουν, στην επόμενη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, να κληθεί να περιφρουρήσει το δημαρχείο ομάδα "δημοκρατών" του ΛΑ.Ο.Σ, της αστυνομίας και "νομοταγών πολιτών" - κομματόσκυλων.

Εκτός κι αν το κάνουν πουθενά στα κρυφά, ή καταμεσήμερο και, πάντως, μέσα στα πλαίσια των νέων "δημοκρατικών" θεσμών που εισάγονται μετά την ιστορική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ.

ΥΓ: you can run, but you can't hide

Οι δήμοι αντιδρούν

Εξώδικη διαμαρτυρία-πρόσκληση-δήλωση απέστειλε στη ΔΕΗ ο Δήμος Περιστερίου για το γεγονός ότι συνεισπράττει με τους λογαριασμούς ρεύματος το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ), το λεγόμενο χαράτσι για τα ακίνητα.

Στο εξώδικο, ο δήμος καλεί τη ΔΕΗ να μην κόψει το ρεύμα και καθιστά όλα τα μέλη του δ.σ. της Επιχείρησης υπεύθυνα για μια τέτοια ενέργεια, απειλώντας τους με προσφυγή στη Δικαιοσύνη, στην περίπτωση που κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ σε δημότη Περιστέριου.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Δήμος Περιστερίου, «θεωρεί ότι η διακοπή της παροχής του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρικού ρεύματος, που επαπειλείται ως μέσο καταναγκασμού προς καταβολή του ΕΕΤΗΔΕ, αποτελεί μορφή άσκησης ψυχολογικής βίας και μάλιστα κατά ατόμων που μπορεί να είναι οικονομικά εξαθλιωμένα ή να έχουν αντικειμενικούς λόγους αδυναμίας καταβολής (π.χ., ασθενείς, ανήμποροι, άνεργοι κ.λπ.), και συνεπώς προσβάλλεται απευθείας η ίδια η αξία του ανθρώπου, αφού με τον τρόπο αυτό της στέρησης ενός ζωτικού αγαθού υποβιβάζεται το επίπεδο διαβίωσης του ανθρώπου κάτω των ορίων του στοιχειωδώς ανεκτού και τίθεται σε κίνδυνο η υγεία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ατόμου.

»Επίσης, οι ενδιαφερόμενοι δημότες μπορούν να επικοινωνούν με την Νομική Υπηρεσία του Δήμου Περιστερίου, προκειμένου να ενημερωθούν για όλες τις πτυχές του θέματος και να καταγραφούν από τη γραμματεία, στα τηλέφωνα 2105701177, 2105701179».

Αυτά από το Δήμο Περιστερίου, ο οποίος, μαζί με άλλους Δήμους της χώρας πήρε αυτή την απόφαση επειδή ενεργεί προς ώφελος των δημοτών του και όχι σαν διεκπαιρεωτής αυτών που του 'δωσαν τη θεσούλα.

Παρεπιπτόντως, ο δικό  μας ο δήμος τι σκέφτεται να κάνει για το θέμα; Εκτός αν η νομική του υπηρεσία είναι  απασχολημένη με τη σύνταξη ατομικών (και ανταποδοτικών) συμβάσεων με τους εργαζόμενους...

"Γιαουρτόμαγκες" και "σωτήρες"

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε δημότες των Αγίων Αναργύρων ν'αντιστέκονται στην "γιαουρτομαγκιά" και την "φραπεδομαγκιά" της εποχής και να παίρνουν την υπόθεση "δήμος" στα χέρια τους.

Αυτά μας πληροφορεί νεαρός συνδημότης μας, αφού, σε προηγούμενη ανάρτησή του, μας διαβεβαιώνει πως η κρίση είναι παγκόσμια, πως όλοι πρέπει να βοηθήσουμε για να σώσουμε την πατρίδα, πως η λαοπρόβλητη κυβέρνησή μας εξαντλεί την ευαισθησία της προς τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα και πως όποιος είναι εναντίον των "εθνοσωτηρίων" μέτρων είναι απλά "γιαουρτόμαγκας" και "φραπεδόμαγκας".

Κι'αυτούς τους ψευτόμαγκες πρέπει να τους παραμερίσουμε, να τους αγνοήσουμε ή, στην καλύτερη περίπτωση να τους συντρίψουμε, χτυπώντας τους με πυροσβεστήρες, με την ανάποδη των γκλομπς, με κρότου-λάμψης και με τόνους χημικά, όλα αυτά δηλαδή που συγκροτούν τη νέα χούντα του τόπου μας, χούντα με την οποία φαίνεται να συμφωνεί ο νεαρός συνδημότης μας.

Και ν'αφήσουμε τους "δημοκράτες" κυβερνήτες μας ν'αποφασίζουν με ορίζοντα 20ετίας και με οριακές πλειοψηφίες την κυριολεκτική εξόντωση του λαού, προς όφελος των αφεντικών τους (εργολάβων, καναλαρχών και τραπεζιτών). Για την Ελλάδα ρε γαμώτο.

Ο "φόβος του γελοίου" είναι πολύ σοβαρό επίδικο νεαρέ συνδημότη. Δες τα αποψινά καραγκιοζιλίκια των ηγετών σου και θα καταλάβεις. Δες τους βουλευτές σου, που δεν τολμούν να πάνε ούτε στο περίπτερο της γειτονιάς, μπας και κατανοήσεις τι είδους προσκυνημένους υμνείς. Ρίξε μια ματιά στη γειτονιά σου, μίλα με τους γείτονές σου και θα δεις ποιοί είναι οι "φραπεδόμαγκες" και ποιοί θα περάσουν τον χειμώνα χωρίς ρεύμα. 

Για πληροφόρησή σου, έλληνας πολίτης κατέθεσε προσφυγή στο ΣτΕ επειδή του ήρθε να πληρώσει χαράτσι ακινήτων 461 ευρώ, τη στιγμή που η σύνταξή του είναι 351 ευρώ το μήνα. Δεν θα του φτάσει για φραπέ μάλλον...

Αυτός είναι ο σοσιαλισμός για τον οποίον κομπάζεις και στο όνομα του οποίου (υποτίθεται πως) πολιτικολογείς; Να χρεοκοπήσουν οι έλληνες για να μη χρεοκωπήσει η (ήδη χρεοκωπημένη) Ελλάδα; 

Θα είχαμε κι'άλλα πολλά να πούμε, αλλά τα γεγονότα τρέχουν και θα μας προλάβουν. Και, να είσαι σίγουρος, πως την κρίσιμη στιγμή κι'εσύ με τους "γιαουρτόμαγκες" θα συνταχθείς γιατί και δημοκράτης και ενοικιαζόμενος εργάτης είσαι. Γιατί απλά, δεν έχεις καμία απολύτως θέση δίπλα σ'αυτούς τους δουλοπρεπείς ανάλγητους βάρβαρους.

ΥΓ: εύχομαι ο μελαμψός συνδημότης της φωτογραφίας να μην κοιμάται στο εγκαταλλελημένο κτίριο δίπλα στη χωματερή στα Μυκονιάτικα που, σε παλαιότερη ανάρτησή σου, ζητούσες από τους "δημοκράτες" αστυνομικούς να επέμβουν και εκκαθαρίσουν...

Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;

Αφιερωμένο σε όλους τους ΠΑΣΟΚους συνδημότες μας με την ευχή, έστω και στο και 5, ν'ανοίξουν τα μάτια τους, να ξεχάσουν τα κομματοσκυλίκια και να δουν την πραγματικότητα που ετοίμασαν για όλους μας τα ξένα κέντρα και οι δουλοπρεπείς ντόπιοι κυβερνώντες.

Φτάνει η ώρα τους όμως.

Ή εμείς ή αυτοί.

48ωρη Απεργία 10-20 Οκτώβρη 2011. Ή εμείς ή αυτοί.

Ζήσαμε –στον Δυτικό κόσμο- για πολλές δεκαετίες με την ιδέα ότι ο ιστορικός φασισμός έχει τελειώσει, αν όχι ως καθημερινή πρακτική τουλάχιστον ως πολιτικό σύστημα. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, η αίσθηση αυτή καλλιεργήθηκε από την κοινωνική ισορροπία που κράτησε με κάθε κόστος ο καπιταλισμός προκειμένου να εξουδετερώσει το αντίπαλο γεωπολιτικό δέος. Στα τέλη του 20ού και στην αρχή του 21ου, διατηρήσαμε την ίδια αίσθηση ζαλισμένοι από τις δοξασίες για την χιλιετή βασιλεία της Δημοκρατίας –στη Δύση πάντα- ακόμα και με κόστος τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τον διαρκή πόλεμο με τα βασίλεια των βαρβάρων. Ζήσαμε με αυτή την ιδέα και συνηθίσαμε να ασκούμε κριτική στον πολιτικό αυταρχισμό ως να ήταν κάτι ξένο με την αστική δημοκρατία.

Παράλληλα, συνηθίσαμε και στην ιδέα ότι ο καπιταλισμός έχει βουτήξει στα νερά της Στύγας κι έχει καταστεί στην ουσία του άτρωτος –αρκετοί ανάμεσά μας, οι περισσότεροι στην πραγματικότητα, αμφέβαλαν σφόδρα ακόμα και για το αν υπήρχε σημείο του που παρέμεινε στεγνό για να αποτελέσει γι’ αυτόν ό,τι απετέλεσε η φτέρνα για τον μυθικό Αχιλλέα. Με τα χρόνια το ρόλο του καπιταλισμού πήραν ο φιλελευθερισμός και ο μονεταρισμός: οι οικονομικοί μονόδρομοι  του συστήματος απέκτησαν μυθικές διαστάσεις στο μυαλό πολλών ανθρώπων. Όχι μόνο έμοιαζαν αήττητοι, ακόμα περισσότερο έμοιαζαν και λογικοί.

Κι έπειτα ήρθε η κρίση. Οι πολιτικές που ως τότε δέχονταν κριτική μόνο για την ηθική τους, αποδείχθηκαν όχι μόνο αναποτελεσματικές, αλλά λίγο – πολύ σχιζοφρενικές. Μόνο που σε αντίθεση με εκείνο το παραμύθι, όπου αρκεί η αυθόρμητη κραυγή ενός μικρού κοριτσιού για να πληροφορηθούν όλοι ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», στην πραγματική ζωή απεδείχθη ότι η αδράνεια κάποιων δεκαετιών δεν ήταν εύκολο να νικηθεί από τη μία στιγμή στην άλλη.  Ας μην αυταπατόμαστε: η αντιπαράταξη των κοινωνιών απέναντι στις επιθετικές πολιτικές της κρίσης, υπήρξε ως σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο, χωλή, μίζερο υπόλοιπο μιας ήμερης αφθονίας.

Η Ελλάδα δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα, πέραν του γεγονότος ότι κάθε τι σε αυτήν είναι πιο αδρά τονισμένο. Η κρίση εντονότερη και οι πολιτικές της πιο επιθετικές. Οι ταξικοί αγώνες συχνότεροι και η αμηχανία τους πιο κραυγαλέα. Κι ακόμη, οι απεγνωσμένες απόπειρες διαταξικής διεξόδου από το πρόβλημα με πιο τεταμένες τις αντιφάσεις και τη σύγχυσή τους. Χάσαμε ένα Καλοκαίρι με μεγάλα τμήματα του κοινωνικού κινήματος να πανηγυρίζουν στη γιορτή της «αγανάκτησης» και μήνες μετά, με κάθε ελάχιστο από τα μέτρα να έχει επιβληθεί στην κοινωνία κάποιοι επιμένουν να κομπάζουν ότι  η πρακτική αυτή είχε θετικό αποτέλεσμα και… «αριστερό πρόσημο».

Στον καπιταλισμό της κρίσης ωστόσο, ποτέ δεν αρκούσε η αμηχανία ή η αποτυχία των κινημάτων. Ο φασισμός είναι από τη μεριά του Κράτους η πάγια καταστολή του κοινωνικού πυρετού, και η σχετική διεθνής εμπειρία παραμένει δυστυχώς ιδιαίτερα πλούσια τις τελευταίες δεκαετίες, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Ευρώπη βίωσε μια περίοδο ιστορικής εξαίρεσης.   

Στην Ελλάδα ζούμε ακριβώς μια περίοδο εκφασισμού του Κράτους με παράλληλες απόπειρες εκφασισμού της κοινωνίας. Τούτο δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον όγκο των μέτρων που λαμβάνονται σε βάρος των εργαζομένων, αλλά επίσης με την ποσότητα και την ποιότητα της καταστολής τους, τις εκβιαστικές και εξαναγκαστικές πρακτικές, τις συστηματικές παραβιάσεις του Δικαίου –ακόμα και του Συντάγματος- από τη μεριά του Κράτους, τις διαρκείς απόπειρες –λόγω και έργω- διάσπασης των κοινωνικών στρωμάτων, τη συνεχή επίκληση των εθνικών κινδύνων, την σταθερή χρήση των ακροδεξιών συμμοριών –κοινοβουλευτικών τε και μη- στις διαδικασίες νομιμοποίησης ή επιβολής των ασκούμενων πολιτικών, την εξουδετέρωση με μέτρα πειθαρχικά ή άλλα κάθε εσωτερικού κρατικού ελέγχου επί των αυθαιρεσιών. Στην ουσία, πρόκειται για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης την οποία κάθε φασισμός επικαλείται για να απονομιμοποιήσει και να συντρίψει την αμφιβολία. Ενδεικτικό, αν και όχι αποδεικτικό, στοιχείο, υπήρξε η πρόσφατη χυδαία «επιστολή» τριών εκ των πλέον λαομίσητων υπουργών της κυβέρνησης, όπου η κοινωνία τεμαχιζόταν σε ένα άθροισμά από «συντεχνίες» προκειμένου να υποκατασταθεί από το Κράτος, το πνεύμα της οποίας προερχόταν από τις πιο σκοτεινές μέρες της δεκαετίας του 1930.

Όλα τούτα μοιάζουν με επιθανάτιο ρόγχο του συστήματος. Πλην όμως, έχει αποδειχθεί ότι τέτοιοι ρόγχοι αρκούν για να του δώσουν ζωή δεκαετιών, εάν απέναντί του δεν σταθεί ένα εργατικό κίνημα το οποίο θα στοχεύει ευθέως στη θανάτωση, όχι των συμπτωμάτων αλλά του ίδιου του οικονομικο-κοινωνικού πλαισίου που συστήνει τον καπιταλισμό. Η εκδοχή του περάσματος, σύντομα, σε έναν καθαρό ολοκληρωτισμό είναι σήμερα πραγματική στην Ελλάδα. Η απελευθερωτική, σοσιαλιστική εκδοχή όμως, είναι επίσης ανοιχτή. Αυτή τη μάχη δεν θα την αποφύγουμε, ακόμα κι αν αποφασίζαμε να μην τη δώσουμε.

Σήμερα, που ο καπιταλισμός είναι γυμνός, οι εργαζόμενοι καλούμαστε να μην επιτρέψουμε στον φασισμό να ξαναγίνει η πανοπλία του. 

Ανακεφαλαίωση

Τι μάθαμε από την προχθεσινή "συζήτηση" που οργάνωσε ο πρόεδρος της Ένωσης Γονέων Αγίων Αναργύρων;

1. Μάθαμε πως ένα δευτεροβάθμιο όργανο μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποφασίζει ερήμην των διοικητικών του συμβούλων, είτε με μυστική συνενόηση μεταξύ 2-3 μελών, είτε με "δημοκρατική" μονόπλευρη απόφαση του προέδρου.

2. Μάθαμε πως μια τέτοια "συζήτηση" μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την παραμικρή εισήγηση, χωρίς προτάσεις και χωρίς την παραμικρή οργάνωση, αρκεί να μη δείξουμε πως, άλλη μία φορά, συρόμαστε από τις εξελίξεις.

3. Μάθαμε πως είναι "απολύτως" φυσικό να παρευρίσκεται (και να εκφωνεί κυβερνητικό λόγο) σε μία συνάντηση γονέων ο πολιτικός εκπρόσωπος της δημοτικής αρχής, συγκεκριμένα ο πρόεδρος ΔΕΠ, αλλά είναι παράλογο να πολιτικοποιείται η "συζήτηση" από διάφορους κομματικούς.

4. Μάθαμε πως είναι αναγκαίο να επιτευχθεί συνεργασία με τις Ενώσεις Γονέων των όμορων δήμων, αρκεί αυτές να μην είναι "υποκινούμενες", "κομματικές" και, κυρίως, πολιτικοποιημένες. Βλέπετε, τα προβλήματα της Παιδείας δεν είναι πολιτικά, είναι εσω-σχολικά.

5. Μάθαμε, πως για τα προβλήματα που μαστίζουν την Παιδεία, αλλά και για τις εκδηλώσεις που αναφέρονται σ'αυτά, πηγαίνουμε μόνον όταν μας καλούν. Αλλιώς καθόμαστε σπίτι μας και καταγγέλλουμε εκ του ασφαλούς.

6. Μάθαμε πως υπάρχουν πολλά λεφτά, αλλά πως η κακούργα η γραφειοκρατία τα κρατάει μακρυά απ'τα σχολεία. Μάλλον όπως τα (σχωρεμένα) κονδύλια των πρώην σχολικών επιτροπών.

7. Μάθαμε πως τις καταλήψεις δεν τις κάνουν μαθητές, αλλά "εξωσχολικοί". Ταμάμ δηλαδή για την προσφυγή στις δυνάμεις καταστολής.

8. Μάθαμε πως πρόεδρος Συλλόγου Γονέων μπήκε στις τάξεις και απείλησε μαθητές που τάχθηκαν υπέρ της κατάληψης, ότι θα φέρει τον εισαγγελέα. Και, απ'ότι φάνηκε, τους άρεσε εκεί πάνω στο "προεδρείο".

Δεν μάθαμε όμως, ΤΙΠΟΤΑ άλλο....

Ανεξήγητη η "σιωπή" της Ένωσης Γονέων Αγίων Αναργύρων (;)

Ο Σύλλογος γονέων & κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου Αγίων Αναργύρων, με το κάλεσμά του στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Τρίτης 27 Σεπτέμβρη στην πλατεία των Αγίων Αναργύρων, έπραξε το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ.

Σημασία δεν έχει ποιός καλεί. Σημασία έχουν τα δικαιώτατα αιτήματα της σχολικής κοινότητας και η απόφαση για κοινή ενωτική αντίσταση για την διεκδίκησή τους απέναντι στις αποφάσεις κυβέρνησης και τροϊκανών αφεντάδων της για ξεπούλημα όσων μπορούν να ξεπουληθούν.

Η πλειοψηφία του ΔΣ της Ένωσης Γονέων Αγίων Αναργύρων έχει προ πολλού επιλέξει το στρατόπεδό της : απόλυτη σύμπνοια με τις κυβερνητικές επιλογές, και, κατ'αναλογία, με τη δημοτική διοίκηση. Αυτό προκύπτει από τη μέχρι σήμερα εκκωφαντική απουσία της από τα δρώμενα.

Τρεις ολόκληρες εβδομάδες μετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, αποδεδειγμένα της χειρότερης εδώ και πολλές δεκαετίες, με τα σχολιά σε αναβρασμό από την έλλειψη σχολικών βιβλίων, το δραματικό κουτσούρεμα των δαπανών και τις ακόμα χειρότερες προοπτικές, με τα περισσότερα γυμνάσια και λύκεια του δήμου μας να τελούν υπό κατάληψη, δεν μπήκαν στον κόπο να δημοσιοποιήσουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ανακοίνωση. Έστω για τα μάτια του κόσμου.

Δεν μπήκαν στον κόπο να συγκαλέσουν ΟΥΤΕ ΕΝΑ διοικητικό συμβούλιο.

Κι'όταν τα γεγονότα (για μία ακόμα φορά) τους ξεπέρασαν, δεν έπραξαν κι'αυτοί το αυτονόητο, δηλαδή να καλέσουν στην προαναφερόμενη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αλλά την προσπέρασαν με φαιδρούς (αν όχι ύποπτους) ισχυρισμούς περί "κομματικοποίησης" - "πολιτικοποίησης".

Όχι και τόσο "ανεξήγητη" άρα η σιωπή τους.

Από τις πράξεις ή τις παραλείψεις αποδεικνύεται το ποιος παλεύει για τα συμφέροντα αυτών που (υποτίθεται πως) εκπροσωπεί και ποιος για μικρο-πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ : Ο νέος λογαριασμός της ΔΕΗ

Το ΠΑΣΟΚ (σε λίγο δεν θα) είναι εδώ

Ηράκλειο, 19 Σεπτέμβρη 2011
Προς: Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ινστιτούτο Επιμόρφωσης
Κοινοποίηση: Ν.Ε. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηρακλείου
Μέλη Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Νοτίων Συνοικιών Ηρακλείου

Αγαπητοί σύντροφοι,

με αυτή την επιστολή επιθυμώ να θέσω στην διάθεση σας, την παραίτηση μου από το Συμβούλιο Επιμόρφωσης ΠΑ.ΣΟ.Κ. Νομού Ηρακλείου, καθώς και από την θέση του Γραμματέα Δημοτικού Δικτύου Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Νοτίων Συνοικιών Ηρακλείου. Είναι επιλογή προσωπικής αξιοπρέπειας να πάψω να υπηρετώ ως θεσμικό μέλος την οργάνωση, που καθημερινά απαξιώνεται από την Κυβέρνηση των εκβιασμών, σήμερα είναι η ώρα να υπηρετήσουμε τις ιδέες μας και την κοινωνία.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ιδρύθηκε το 1974 για να υπηρετεί τον λαό και την πατρίδα, ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε λαϊκή εντολή να αλλάξει την Ελλάδα, συγκροτώντας μια Δίκαιη κοινωνία, θέτοντας τον άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτικής. Όλα αυτά εξέφραζε η εντολή για ένα νέο συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό τον Οκτώβρη του 2009. Σήμερα, εφαρμόζει μια από τις σκληρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν ποτέ εφαρμοστεί στην χώρα μας, για την δήθεν σωτηρία από την χρεωκοπία. Ακολουθεί μια πολιτική συμπίεσης των χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας και ταυτόχρονης υπονόμευσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και Λαϊκής Κυριαρχίας.
Έχει αποδειχτεί ότι αυτή η πολιτική ισοπεδώνει την κοινωνία και το μέλλον της πατρίδας. Δυστυχώς η Ελλάδα σήμερα έχει ήδη “χρεοκοπήσει” γιατί χρεοκόπησαν οι ιδέες και οι αρχές της Δημοκρατικής παράταξης, με την πλήρη υποταγή της Κυβέρνησης στους μονόδρομους της νέο-συντήρησης. Έχει χρεοκοπήσει γιατί χρεοκόπησε η ελπίδα του Ελληνικού λαού.
Σε αυτή την κρίσιμη χρονική συγκυρία η νέα γενιά της χώρας έχει την ευθύνη να παλέψει με συνέπεια για την ανασυγκρότηση της πατρίδας, μέσα από ένα προοδευτικό σχέδιο εξόδου από την γενικευμένη κρίση. Τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχουν την ευθύνη να παλέψουν από κάθε μετερίζι για την διαφύλαξη της ιστορίας και των αρχών της 3ης Σεπτέμβρη, να παλέψουν για την ίδια την ιστορία της δημοκρατικής παράταξης και των αγώνων της. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι πλέον το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων συμφερόντων που δεν μπορεί και δεν θέλει να αλλάξει πολιτική.
Κλείνοντας με ένα πρόχειρο απολογισμό των τελευταίων χρόνων, πεποίθηση μου είναι ότι στην οργάνωση της Νεολαίας Νοτίων Συνοικιών Ηρακλείου έγιναν βήματα στην θετική κατεύθυνση. Παλέψαμε από το 2008 για το άνοιγμα της Νεολαίας του Κινήματος στην κοινωνία, μέσα από δράσεις διαλόγου και ενημέρωσης με τους πολίτες, αλλά και για την λειτουργία μιας οργάνωσης κυττάρου της εσωτερικής δημοκρατίας και διαβούλευσης. Σε μια εποχή απαξίωσης της πολιτικής μερικοί άνθρωποι δώσαμε την μάχη για το ανοικτό και ζωντανό ΠΑ.ΣΟ.Κ. που συνομιλεί με τον λαό, δυστυχώς η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός μας πρόδωσε, πρόδωσε την γενιά μας και την ελπίδα.
Ευχαριστώ τα μέλη και τους φίλους της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. που με στήριξαν και με εμπιστεύτηκαν στις διαδικασίες ανασυγκρότησης της Νεολαίας. Ευχαριστώ επίσης όλους εκείνους που συνεργαστήκαμε και με εμπιστεύτηκαν μέσα στο Ινστιτούτο Επιμόρφωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο “εναλλακτικής πολιτικής παρέμβασης”.
Τα χρόνια που πέρασαν με δίδαξαν πολλά, εκείνα που έρχονται πρέπει να μας διδάξουν να παλεύουμε για την αξιοπρέπεια, για την ανατροπή, για την ΑΛΛΑΓΉ. Ο αγώνας μας είναι και σήμερα “εθνικοαπελευθερωτικός” με τους όρους της σημερινής Εθνικής απελευθέρωσης από τις σύγχρονες οικονομικές και θεσμικές χούντες.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Καραδημητρίου Μιχάλης
Υπ. Διδάκτωρ Τμήματος Φυσικής Π.Κ.

Τ'ακούτε νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ Αγίων Αναργύρων ή να το βγάλω φωτοτυπίες και να σας το μοιράζω στο "Γυάλινο" που συχνάζετε;

Η Ένωση γονέων Καματερού καλεί την Τρίτη 20 Σεπτέμβρη στις 7 το απόγευμα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, στην πλατεία Αγίων Αναργύρων, με αφορμή την σταδιακή καταστροφή της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Η δε ανακοίνωσή της, δείχνει το δρόμο που πρέπει ν'ακολουθηθεί, μακρυά από από παραδοχές, αποδοχές και εκ του ασφαλούς λεονταρισμούς του στυλ "κι'αν δεν έρθουν τα βιβλία, ας πληρώσει ο δήμος τις φωτοτυπίες".

Η απαίτηση είναι και πρέπει να είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ και η παρουσία όλων μας στη συγκέντρωση ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.

ΥΓ : Η Ένωση Γονέων Αγίων Αναργύρων θα πάρει θέση για τα θέματα της Παιδείας ή περιμένει τον δήμαρχο να της δώσει γραμμή;

Σοσιαλιστικοί Εκβιασμοί

Η με την απειλή βίας επίτευξη παράνομου ωφελήματος από τρίτο ελέγχεται και τιμωρείται από τον Ποινικό Νόμο. Η σχετική διάταξη αναφέρεται στο αδίκημα της εκβίασης ή, κατά το λαϊκότερο, ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ.

Η νέα έκτακτη εισφορά επί παντός ακινήτου, που αποφάσισαν οι ευρωπαίοι πάτρωνες και έσπευσαν να υλοποιήσουν οι εγχώριοι δούλοι τους, εκτός από κατάφωρα άδικη είναι και πρόδηλα αντισυνταγματική.

Είναι κατάφωρα άδικη γιατί, μέσα στην πρεμούρα της, η χούντα του ΠΑΣΟΚ συμπεριέλαβε σ'αυτόν τον νέο κεφαλικό φόρο όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, είτε αυτοί είναι χαμηλοσυνταξιούχοι, είτε άνεργοι. Επιπλέον, συμπεριέλαβε όλα ανεξαιρέτως τα ακίνητα, ανεξαρτήτως παλαιότητας, είτε αυτά αποφέρουν εισόδημα, είτε όχι. Έτσι, άνεργος οικογενειάρχης, με "σπιταρώνα" 75 τμ στους Αγίους Αναργύρους, θα κληθεί να καταβάλει εισφορά 350 ευρώ, επειδή οι "σοσιαλιστές" κυβερνούντες θέλουν να ισοσταθμίσουν το έλλειμα της τραγικής ανεπάρκειάς τους.

Είναι πρόδηλα αντισυνταγματική γιατί, κατά παράβαση του άρθρου 17 του Συντάγματος, η ακίνητη περιουσία προστατεύεται και δεν μπορεί να "απειληθεί" παρά μόνον εφόσον προκύπτει θέμα "δημόσιας ωφέλειας", πράγμα που πρέπει να αποδειχθεί με προσήκοντα τρόπο και ΠΑΝΤΑ αφού έχει προηγηθεί πλήρης και δίκαιη αποζημίωση. Στην περίπτωση μιας έκτακτης εισφοράς στα ακίνητα, χωρίς την παραμικρή απόδειξη "δημόσιας ωφέλειας", στοιχειοθετείται δήμευση και, όπως είναι γνωστό, η δήμευση ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Εκτός αν τα ανδρείκελα της κυβέρνησης θεωρούν δημόσια ωφέλεια το γλύψιμο στους ευρωπαίους για να κρατήσουν τις καρέκλες τους.

Ο Τρίτος ο Μακρύτερος (ΓΑΠ) και ο Μπένυ ο Σωτήρας (Βενιζέλος) γνωρίζουν άριστα και το άδικο αλλά και το αντισυνταγματικό του μέτρου. Έπρεπε λοιπόν να βρουν έναν τρόπο να εκβιάσουν τους ήδη εξαθλιωμένους πολίτες και να ικανοποιήσουν έτσι τις προσταγές των αφεντικών τους.

Και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την ΔΕΗ, εκβιάζοντας ωμά με διακοπές ρεύματος όλους όσοι δεν πληρώσουν τους λογαριασμούς μέσα στους οποίους θα ενσωματωθεί το νέο χαράτσι.

Μ'αυτόν όμως τον τρόπο προχώρησαν σε μία ακόμα συνταγματική εκτροπή : χρησιμοποιούν μιαν ιδιωτική εταιρεία (διότι, ως ΑΕ, η ΔΕΗ λειτουργεί στην αγορά σαν ιδιώτης) σαν φοροεισπρακτικό μηχανισμό και μάλιστα με κατασταλτικές εξουσίες. Πράγμα που παραβιάζει κατάφωρα τις συνταγματικές διατάξεις. Πράγμα που, κυρίως, μας δείχνει τον μελλοντικό τρόπο δράσης της κυβέρνησης αναφορικά με την φοροεισπρακτική πολιτική.

Το τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν οι ευρωπαίοι πάτρωνες και οι εγχώριοι δούλοι τους είναι καιρό τώρα γνωστό. Μένει να δούμε τι θα κάνουμε εμείς. Μένει να δούμε πότε επιτέλους θα αντιδράσουμε δυναμικά, πότε θα βγούμε στους δρόμους, πότε θα τους στείλουμε σπίτια τους.

Σοβαρό επίδικο.

Αντιγράφω από την ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Αγίων Αναργύρων - Καματερού της 11.9.2011 σχετικά με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς :

¨  ΑΜΕΣΗ ΕΚΤΥΠΩΣΗ &ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ

Και συνεχίζει :

¨ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΕΚΤΑΚΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΟΝΔΥΛΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΦΩΤΟΤΥΠΙΩΝ

"Ο άνδρας με αρετή είναι απαιτητικός με τον εαυτό του, ο μικρός είναι απαιτητικός με τους άλλους"

Κομφούκιος

Καλή σχολική σοσιαλιστική χρονιά

- Φω, Το, Τυ, Πια.
Ντιβιντί, Μίμη.
Πίπα, Άννα.
Νά ένα παπάρι.
- Ευρώ Ευρώ, Μίμη.

Λεφτά, Λεφτά, Έλλη.
- Πούλα, Άννα, την Παιδεία.
Άννα, πάρε, τον πούλο.

Αυτοδιαχείριση

Το Applebee's είναι μία επιχείρηση εστίασης στη Λ. Νίκης 45. Δεν είναι το πρώτο, αλλά είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απόπειρας αυτοδιαχείρισης της επιχείρησης από τους εργαζόμενους, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας στην κυριολεξία.

Ας τους ακούσουμε κι ας βοηθήσουμε όλοι.

"Αναγκαστήκαμε να προβούμε σε επίσχεση εργασίας μετά από δύο μήνες απλήρωτοι, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία του εργοδότη σε όποιες κινήσεις ή προτάσεις κάναμε για να λυθεί το πρόβλημα της μισθοδοσίας ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντά μας αλλά και η εύρυθμη λειτουργία του καταστήματος.

Το μήνα Δεκέμβριο έγινε η πρώτη καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας, όπως και τον Απρίλιο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Εισπράξαμε εμπαιγμό, ψέματα και ειρωνεία από τη διοίκηση της εταιρίας. Στη συνέχεια προβήκαμε σε κινητοποιήσεις έξω από το κατάστημα και συμμετείχαμε στις Γενικές Απεργίες στις 15, 28 και 29 Ιούνη. Ο εμπαιγμός και η κοροϊδία συνεχίστηκαν και σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε με την γενική διευθύντρια της εταιρίας, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μονίμως ανασφαλείς για το μέλλον της επιχείρησης και κατ' επέκταση των θέσεων εργασίας μας (εργαζόμαστε στο κατάστημα στη λεωφόρο Νίκης 15 άτομα και συνολικά στην εταιρία 150).

Στις 15/7 πριν ξεκινήσει η πρωινή βάρδια μας ενημέρωσαν τηλεφωνικά πως η εταιρεία έκλεισε!Στην επιθεώρηση η εργοδοσία δήλωσε πως δεν πρόκειται να πληρώσει τίποτα από δεδουλευμένα, αποζημιώσεις κτλ. Δηλαδή μετά από χρόνια ξεζούμισμα με ελαστικές σχέσεις εργασίας, μας πετάνε απλήρωτους στο δρόμο, αφού μάζεψαν από τον ιδρώτα μας αρκετά εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Στο δρόμο των συναδέλφων σε Banquet, Πονηρά Μεζεδάκια, Καφεναί κ.α, και των «αγανακτισμένων» στις πλατείες όλης της χώρας, θα αγωνιστούμε για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας και τις ζωές μας.

Ενάντια στην εργοδοτική κοροϊδία, καταλάβαμε το χώρο εργασίας μας για να μην πάρει τίποτα ο εργοδότης μέχρι να πληρωθούμε. Αποφασίσαμε να αυτοδιαχειριστούμε οι εργαζόμενοι το μαγαζί ώστε να μπορέσουμε οικονομικά να συντηρήσουμε τις οικογένειές μας.

Από Δευτέρα 18/7 σερβίρουμε το πρωί καφέδες-ροφήματα και βράδυ μετά τις 8μμ θα λειτουργεί κουζίνα. Όλα σε οικονομικές τιμές, για την οικονομική ενίσχυση των εργαζομένων.Καλούμε όλους εσάς να στηρίξετε έμπρακτα την προσπάθειά μας.

Ζητάμε τη συμπαράσταση όλων των εργαζομένων και της νεολαίας στο δίκαιο αγώνα μας. Να μην χαθούν οι θέσεις εργασίας. Να καταβληθούν οι μισθοί μας άμεσα"

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ.

Δημοκρατικός ΣΥΝκεντρωτισμός

Το να μην είναι δυνατή (έν μέσω θερινών διακοπών) μία συνέλευση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι λογικό. Άλλωστε και στις παλιές καλές μέρες η προσέλευση ήταν επιεικώς μηδαμινή.

Απ'αυτό όμως μέχρι να στέλνεται στην Γραμματεία της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ λίστα με δέκα (10) ονόματα συνέδρων, χωρίς καν να έχει προηγηθεί έστω μια υποτυπώδης μάζωξη, θα το ζήλευε κι ο σύντροφος Ιωσήφ.

ΥΓ : Το γεγονός ότι από τους 10 "εκλεγμένους" σύνεδρους οι 9 είτε είναι ενεργά μέλη είτε είναι φίλα προσκείμενοι στον ΣΥΝ αποτελεί καθαρή σύμπτωση. Όπως επίσης και η επιλεκτική ενημέρωση.

Αυτά που ν'ακούσεις πατέρα..

Ξέρετε μήπως γιατί μας ευχαριστούν οι παραπάνω κύριοι;

Γιατί αυτό το "πράμα" που έχουμε για Πρωθυπουργό, πλην της Τρόϊκας, αποφάσισε να το παίξει δουλάκι και των αιμοσταγών δολοφόνων του Ισραήλ και να απαγορεύσει τον απόπλου σε όλα τα πλοία της Φλοτίλας της Ελευθερίας, του στόλου δηλαδή που επιχειρεί να σπάσει το εμπάργκο των δολοφόνων ισραηλινών και να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στον λαό της Λωρίδας της Γάζας που υποφέρει χρόνια τώρα.

Εύγε έλληνες "σοσιαλιστές".

Και για όσους έχουν απομείνει να στηρίζουν τη χούντα σας, η παρακάτω φωτογραφία είναι ένα μικρό δείγμα του τι πρεσβεύετε πλέον.

ΥΓ : τι ακριβώς περιμένουν οι δημοτικές παρατάξεις για να απαιτήσουν ψήφισμα-καταγγελία;

Η "Δημοκρατία" του ΜΠΑΤΣΟΚ

Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. 

Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ' τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.

«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».

Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.

Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».

Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.

Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».

Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.

Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.

Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.

Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.

Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.

Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.

Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.

Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».

Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.

Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.

Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.

Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.

«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.

Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.

Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.

Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.

Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.

Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.

Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.

Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…

Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.

Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.

Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.

Ήμουν κωφός…

Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.

Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.

Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».

Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.

Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.

Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον "αγωνιστή - δημοκράτη" τέως πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη ή Σαχλαμάνη όπως μετονομάστηκε πρόσφατα.

Το κατά Λοβέρδο Ε.Σ.Υ.

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και σε απόλυτη ευθεία με τους "αλήτες" και "τραμπούκους" "λαθρομετανάστες", διαβάστε παρακάτω την επιστολή μιας γιατρού του ΕΣΥ που αφιερώνεται στον "σοσιαλιστή" αγωνιστή για τη σωτηρία της πατρίδας Ανδρέα Λοβέρδο. Ναι, του ίδιου που ήρθε πρόσφατα στο δήμο να κηρύξει το "Μνημονιακό Ευαγγέλιο", του ίδιου που, αφού ψιλογαυγίζει (μαζί με τους Ρέππες και τις Κατσέλες) σπεύδει να δηλώσει υποταγή στους πάτρωνές του.

Μικρές ιστορίες στον καιρό του μνημονίου

 Αλβανός εργάτης, χρόνια στην Ελλάδα, ανασφάλιστος και άνεργος εδώ και μήνες χωρίς κανένα εισόδημα πια και ζώντας σε ακραία φτώχεια, παθαίνει ένα ατύχημα. Με έγκαυμα 3ου βαθμού σ΄ένα δάχτυλο του  δεξιού του χεριού από επαφή με το ρεύμα, απευθύνεται σε επαρχιακό νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, όπου και του τις παρέχουν, αλλά τον πληροφορούν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν επιδεινωθεί. Ο ασθενής ταξιδεύει σε πιο μεγάλη πόλη για να βρει βοήθεια και
προσεγγίζει μια Μη  Κυβερνητική Οργάνωση, που τον παραπέμπει σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση, αφού το άκρο πια φλεγμαίνει. Το τριτοβάθμιο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει (μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων) και τον συμβουλεύει να γυρίσει στην πατρίδα του για να γιατρευτεί…

Το τραυματισμένο δάχτυλο αρχίζει να νεκρώνεται και πια σε γαγγραινώδη κατάσταση ο άρρωστος ξανααπευθύνεται στο ΕΣΥ (σε Κέντρο Υγείας αυτή τη φορά) απελπισμένος. Εκεί ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι με γάγγραινα του ενός δακτύλου και επέκταση της φλεγμονής στα παρακείμενα, οπότε κρίνει ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί όσους γιατρούς γνωρίζει μαζί με τον διοικητικό μηχανισμό για να εισαχθεί επιτέλους σε άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Κι αφού ο άρρωστος μας νοσηλεύεται, την επομένη οι υπηρεσίες απαιτούν να τους δώσει προκαταβολή για να προγραμματιστεί το χειρουργείο… έχοντας χάσει πια κάθε κουράγιο, ζητάει από έναν παπά να τον βοηθήσει, δίνει 260 ευρώ και οδηγείται για ακρωτηριασμό. Τέλος καλό όλα καλά, μπορεί να έχασε ένα δάχτυλο αλλά τουλάχιστον σώθηκε απ΄τη σηψαιμία.

Πριν μόλις  ένα χρόνο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλούστατα θα είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και δωρεάν από την πρώτη του επίσκεψη στο σύστημα υγείας. Οπότε αυτό το χαμένο δάχτυλο είναι μια ακόμη επιτυχία, που χρεώνεται εξ΄ολοκλήρου στον κ.Λοβέρδο, ακούραστο μαχητή εναντίον της διαφθοράς, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα κάλεσε τους ευρωπαίους ομολόγους του να δημιουργήσουν και μια Υγειονομική FRONTEX, γιατί κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες.

 ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κ.ΥΠΟΥΡΓΕ !! και εις ανώτερα.

 Μετά τιμής 

Χριστίνα Κυδώνα

Γιατρός του εναπομείναντος ΕΣΥ

           

Περί αλητείας, τραμπουκισμών και υποκόσμου το ανάγνωσμα

Στις δύο παραπάνω φωτογραφίες απεικονίζεται εύγλωττα το λημέρι των αλητών τραμπούκων, τους οποίους, ύστερα από συντονισμένες προσπάθειες του δημάρχου μας και του δημοτικού συμβούλου κ. Νίκου Μαξούρα, η αστυνομία κατόρθωσε τα εκδιώξει από τη συνοικία Μυκονιάτικα.
Αυτό πληροφορούμαστε από το blog του υιού του κ. Μαξούρα (από το οποίο και οι φωτογραφίες). 
Προφανώς, για τους Πασόκους του δήμου μας, το γεγονός να επρόκειτο για εξαθλιωμένους μετανάστες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και που υποχρεώθηκαν να καταλύσουν στο κτίριο που οι "ελληνάρες" μετέτρεψαν σε χωματερή σκουπιδιών δεν υφίσταται.
Στις μέρες απίστευτης οικονομικής κρίσης, βάναυσης καταστολής κάθε αξιοπρέπειας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τους ξένους πάτρωνές της, οι πασόκοι του δήμου μας βλέπουν γύρω τους "αλήτες", "τραμπούκους" και "υπόκοσμο". 
Απέναντι στην πρωτόγνωρη επίθεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα από τη ληστρική κυβερνητική φιλελεύθερη πολιτική, οι πασόκοι του δήμου μας αντιτάσσουν παραπληροφόρηση και προσπαθούν να καλλιεργήσουν ξενοφοβικά σύνδρομα.
Ο λαός όμως δεν τρώει κουτόχορτο αγαπητοί πασόκοι. Το ξέρετε καλά, όπως το ξέρουν και όλοι όσοι σε λίγο θα ψάχνουν μέρος να κρυφτούν. Σε λίγο τελειώνουν και όσες ακόμα αυταπάτες έχουν απομείνει. 
Την αλητεία και τον τραμπουκισμό αναζητείστε τους στα άθλια ψέμματα και στις απάτες που μεταχειριστήκατε για να υφαρπάξετε την ψήφο του λαού. Τον υπόκοσμο αναζητείστε τον σ'αυτούς που σκανδαλωδώς ευνοείτε σε βάρος του λαού.
Και τρέξετε να εξαγνιστείτε σε κολυμπήθρες του Σιλωάμ, τύπου "Γυάλινο". Εκεί που, καθ'υμάς, όλα είναι νόμιμα, ήρεμα και δημοκρατικά.
Οι μέρες σας τελειώνουν. Οι ταράτσες είναι έτοιμες για τα ελικόπτερα.
Σκούπα λέτε ε; Συμφωνούμε απόλυτα...

Πρώτα τους απαγόρευσαν την είσοδο (διά ροπάλου) και μετά τα υπερβήκανε αμεσοδημοκρατικά. Οι λένινιστές που "κατέβηκαν στις μάζες" για να τις "ηγεμονεύσουν", θα νιώθουν περήφανοι με το για πότε αυτές αποστήθισαν το μάθημα του μπολσεβικισμού

Περί Συνταγμολατρείας και Συνταγμομαχίας

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που εδώ στο ελλάντα αποφασίσαμε πως "γιατί οι ισπανοί κι όχι εμείς" και γέμισαν οι πλατείες "αγαναχτισμένους" (αλλά πάντα ειρηνικούς) διαδηλωτές, διατήρησα μιαν (εχθρική τε και χλευαστική η αλήθεια είναι) στάση. Την ίδια διατηρώ μέχρι και σήμερα, οι δε "αριστεροί" ινστρούχτορες πασχίζουν να την ενδυναμώνουν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.
Επειδή υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην μπω στη διαδικασία εξίσωσης μ'αυτούς που γεμίζουν καθημερινά τον κόσμο με εκατοντάδες μακροσκελή κείμενα, αποφάσισα να ποστάρω ένα κείμενο που μου 'στειλαν, μιας ανώνυμης κοπελιάς που (κατά δήλωσή της) ανήκει στον ευρύτερο αναρχικό χώρο.
Με αρκετά από τα σημεία του παρακάτω κειμένου δεν συμφωνώ. Όχι ως προς την ουσία, αλλά γιατί δεν έχω τις ίδιες πολιτικές αναφορές μαζί της. Επί της ουσίας τα λέει όλα. Και, προσωπικά, προτιμώ τέτοια κείμενα από την ακατάσχετη μπουρδολογία της ανεπαρκούς και ανίκανης αριστεράς, που, ούσα εν πλήρη αδυναμία να οργανώσει κίνημα της προκοπής, τρέχει ξωπίσω από κάθε μάζωξη σαν ζητιάνα ψήφων. 
Το κείμενο είναι λίγο μεγάλο. Προσπαθήστε όμως να το διαβάσετε όλο.


Η αλήθεια είναι ότι έχω αγανακτήσει ΚΑΙ εγώ, σύντροφοι και συντρόφισσες. Παρά το γεγονός ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα έγραφα κείμενο σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, φαίνεται τελικά ότι η αγανάκτησή μου οδήγησε τα χέρια μου και το πληκτρολόγιο να αυτοοργανωθούν και να αυτενεργήσουν. 
 Για τους Αγανακτισμένους των πλατειών, τα χαρακτηριστικά και την προοπτική τους, έχουν γραφτεί μέχρις στιγμής εξαιρετικά κείμενα από συντρόφους. Για το λόγο αυτό δε θέλω να φλυαρήσω άσκοπα ή να κουράσω και ούτε θα επεκταθώ σε πολιτική ανάλυση του φαινομένου με εξειδικευμένους όρους. 
 Εκείνο που με «αναγκάζει» τελικά να γράψω το παρόν κείμενο, είναι ο διάχυτος σουρεαλισμός που χαρακτηρίζει όχι μόνο τους Αγανακτισμένους, αλλά και την στάση αρκετών συντρόφων απέναντι σε όσους από εμάς παραμένουμε επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτό το υποτιθέμενο κίνημα και δεν συμμετέχουμε στις όποιες διαδικασίες του. 
 Καταρχήν δεν έχω καταλάβει καν γιατί έχει τεθεί θέμα «κραξίματος» όσων διατηρούμε επιφυλάξεις –μήπως υπάρχει κάποια «γραμμή» που ορίζει το τι θα πράξει ο καθένας μας και όλοι μαζί; Μήπως αυτοί που συμμετέχουν στην συνέλευση του Συντάγματος είναι περισσότερο αναρχικοί από εκείνους που δεν συμμετέχουν; Αν δεν απατώμαι, ο καθένας μας έχει δικαίωμα να πράξει σύμφωνα με τα πιστεύω του και αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών του. Επομένως, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα; 
Από την πρώτη μέρα που οι Αγανακτισμένοι συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, συμβαίνει συχνά κάθε φορά που εκφράζω επιφυλάξεις (εμπεριστατωμένες και με επιχειρήματα), να χαρακτηρίζομαι ως «δογματική», «κολλημένη» και «ελιτίστρια». Εν ολίγοις, η όποια κινηματική μου δράση και η συμμετοχή μου σε συλλογικότητες ακυρώνονται αυτομάτως από την στιγμή που δεν αγανακτώ στο Σύνταγμα. Η εκπεφρασμένη μέσω της δράσης μου, έμπρακτη και συνειδητή μου αγανάκτηση δεν υφίσταται καν, καθώς, σύμφωνα με κάποιους, θα έπρεπε να πάω στην συνέλευση του Συντάγματος και «να μιλήσω στον κόσμο για να τον βοηθήσω να καταλάβει». Από την στιγμή που δεν το κάνω, δεν είμαι «πραγματική» αναρχική, βάσει των μετρήσεων του αναρχόμετρου που έχουν εφεύρει κάποιοι συνταγματόφιλοι σύντροφοι. 
 Καταρχήν να πω ότι θεωρώ απείρως σουρεαλιστικό εντός του κινήματος να εκφράζεται η ιδέα του πεφωτισμένου ινστρούκτορα που θα βοηθήσει τον «χαζό» κόσμο να καταλάβει ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός και τι πρέπει να πράξει. Η αυτοσυνείδηση είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και χτίζεται μέσα από μακροχρόνιες και, συχνά, επίπονες διαδικασίες. Χωρίς την αυτοσυνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικότητα και, επομένως, δεν μπορεί να εκκινηθεί καμία απολύτως εξεγερτική/επαναστατική διαδικασία. Το να αποφασίσει ο καθένας μας αν θέλει να εκφράσει την άποψή του στην συνέλευση του Συντάγματος και το να παίξουμε ως χώρος τον ρόλο του Αγίου Πνεύματος, είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. 

Δεν συζητάω καν το γεγονός ότι μια τέτοια άποψη (της «επιφοίτησης» και «διαφωτισμού» του λαού) είναι ξεκάθαρα συστημική και εξουσιαστική, πέραν του ότι δέχεται defacto ότι όσοι δεν ανήκουν στο χώρο είναι διανοητικά κατώτεροι και εμείς, οι «φωτισμένοι», πρέπει να τους δείξουμε τον σωστό το δρόμο. Βάσει αυτής της λογικής, η κοινωνία απαρτίζεται από ηλιθίους –λογική μηδενιστική που δεν αποδέχομαι σε καμία περίπτωση. Θεωρώ ότι τα μείζονα προβλήματα αυτής της κοινωνίας είναι ο ατομικισμός, ο φόβος και ο ραγιαδισμός, όχι το χαμηλό IQ. Όμως, για να ξεπεραστούν τα παραπάνω, απαιτούνται σκληρή δουλειά και μακροχρόνιες εσωτερικές διεργασίες πρωτίστως σε προσωπικό επίπεδο. Κάθε σύντροφος και συντρόφισσα που επιθυμεί και μπορεί, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να τοποθετηθεί στην συνέλευση και να εκφράσει σκέψεις που ίσως μπορούν να βάλουν τους συμμετέχοντες σε μια άλλου είδους νοητική διεργασία. Αυτό όμως απέχει πολύ από την αντίληψη του από μηχανής αναρχικού Θεού που θα φωτίσει τα «μπερδεμένα» μυαλά των Αγανακτισμένων και ως διά μαγείας θα φέρει την επανάσταση. 
Το να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση όσοι απ’ τους Αγανακτισμένους δεν έχουν, να θεωρήσουν εαυτούς μέλη μιας συλλογικότητας και να πράξουν βάσει αυτής, δεν είναι κάτι που θα συμβεί από την μια στιγμή στην άλλη. Εξ όσων γνωρίζω και διαβάζω, η συνέλευση βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της ομαδικής ψυχοθεραπείας, όπου οι περισσότεροι εκφράζουν τον πόνο τους. Αυτό δεν το λέω υπό καμία έννοια υποτιμητικά –η ανάγκη να μοιραστεί ο καθένας μας αυτό που τον πονάει με δεδομένη την παρούσα οικονομική και κοινωνική συγκυρία, είναι σημαντική και θεμελιώδης. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, η ψυχοθεραπεία δεν έχει ημερομηνία λήξης και μπορεί να διαρκέσει χρόνια. 

Ένα εξίσου σουρεαλιστικό στοιχείο της υπόθεσης των Αγανακτισμένων, είναι ότι χαρακτηρίζονται από πολλούς ως «κίνημα». Αν δεν απατώμαι, οποιοδήποτε κίνημα στην ανθρώπινη ιστορία χαρακτηρίζεται από σαφείς πολιτικές θέσεις, αιτήματα και στόχους. Στην περίπτωση των Αγανακτισμένων, ο κοινός τόπος περιορίζεται σε αυτή καθ’ εαυτή την Αγανάκτηση. Κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι αυτή η αφηρημένη και απροσδιόριστη Αγανάκτηση αρκεί για να προσδιορίσει και να καθορίσει οποιοδήποτε κίνημα. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε ίσως λίγο πιο συγκρατημένοι πριν αποδώσουμε τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό σε μια συνάθροιση ετερόκλητων ανθρώπων; 


Επίσης σουρεαλιστικώς και παραδόξως, το «υποτιθέμενο» κίνημα συγκεντρώνει στους κόλπους του από αναρχικούς έως «ντυμένους» με ελληνικές σημαίες που τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο. Ταυτόχρονα, οι σημαίες είναι ανεπιθύμητες, φαίνεται όμως ότι η σημαία του δοξασμένου ελληνικού έθνους εξαιρείται από τον κανόνα και είναι υπεράνω οποιασδήποτε κρίσεως και απαγορεύσεως. Εδώ όμως ξεχνάω και άλλη μια σημαντική σουρεαλιστική λεπτομέρεια: πλέον έχουν διαμορφωθεί διαζώματα Αγανακτισμένων, το «πάνω Σύνταγμα» και το «κάτω Σύνταγμα». Στο πάνω μπορείς να ντύνεσαι ελληνική σημαία, να την ανεμίζεις και να τραγουδάς τον εθνικό ύμνο, αλλά στο κάτω (που είναι πιο πολιτικοποιημένο) δεν επιτρέπεται π.χ. να κρατάς μια κόκκινη σημαία γιατί είναι τζιζ. Ειλικρινά θέλω κάποιος να μου εξηγήσει ποιος είναι ο κοινός τόπος, τα κοινά αιτήματα και προβληματισμοί ενός αναρχικού και ενός σημαιοστολισμένου που τραγουδάει τον εθνικό ύμνο… 
 Επίσης θέλω να κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνεται αυτού του είδους η αγανάκτηση να επικροτείται από τον Πρετεντέρη και τον Κούλογλου μέχρι τον Τσίπρα και τον Μίστερ Σπίθα –αυτό το προσπερνάμε έτσι απλά ή μήπως από μόνο του δεν είναι εμφανώς σουρεαλιστικό και ανησυχητικό; Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνομαι την επικοινωνιακή και πολιτική σκοπιμότητα πίσω από αυτό. Αυτή ακριβώς η σκοπιμότητα δεν είναι από μόνη της δείγμα ότι κάτι δεν πάει καλά;  

Πρώτη φορά επίσης βλέπω να έχει η αγανάκτηση ωράριο. Δηλαδή, ξεκινάμε να αγανακτούμε από τις 18:00 και μετά –πιο πριν τι γίνεται; Δεν τρέχει μία και όλα καλά; Αυτό είναι άλλο ένα στοιχείο που καταδεικνύει τον αφελή χαρακτήρα οποιασδήποτε σύγκρισης με την Πλατεία Ταχρίρ και την εξέγερση των Αιγυπτίων. Πιστεύω ότι η πολυφορεμένη καραμέλα της σύγκρισης του Συντάγματος (και οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής πλατείας) με την Πλατεία Ταχρίρ, όχι μόνο δείχνει απόλυτη άγνοια των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διαφορών μεταξύ των «πλατειών», αλλά πλέον αποτελεί και ύβρι απέναντι στον αιγυπτιακό λαό. Μην τρελαθούμε κιόλας, θέλουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμα για να επιδείξουμε το θάρρος, την μαχητικότητα και το συλλογικό πνεύμα που επέδειξε ο αιγυπτιακός λαός. 

Κάτι που επίσης με έχει ξενίσει, είναι ότι αρκετοί εκ των Αγανακτισμένων δεν είχαν καν πάει ποτέ στη ζωή τους σε πορεία. Δηλαδή, ξύπνησαν ξαφνικά μια μέρα και η αγανάκτησή τους είχε ξεχειλίσει σε τέτοιο βαθμό, που αποφάσισαν να πάνε Σύνταγμα. Δεν τους είδα όμως να αγανακτούν όταν στο κέντρο της Αθήνας βρίσκονταν στο χείλος του θανάτου 300 μετανάστες, δεν τους είδα να αγανακτούν όταν οι χρυσαυγίτες βγήκαν με τα στιλέτα μέρα μεσημέρι και μαχαίρωναν ανυπεράσπιστους συνανθρώπους τους, όταν άνθρωποι όπως η Φαίη Μέγερ φυλακίζονταν για τις ιδέες τους, όταν περνάνε δίπλα από αστέγους και ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν έστω και μια μπουκιά φαγητό. 

Ξέχασα όμως, όλοι οι παραπάνω είναι «ξένοι», «αναρχικά κωλόπαιδα» και «παρίες». Ας πάμε λοιπόν σε πιο «ελληνικά» και «πολιτικώς ορθά» παραδείγματα: Δεν τους είδα να αγανακτούν όταν σε όλες τις πορείες (και ειδικά σε αυτήν της 11/5) οι μπάτσοι άνοιγαν τα κεφάλια ανυπεράσπιστων διαδηλωτών, ανδρών και γυναικών ανεξαιρέτως, απρόκλητα. Δεν τους είδα να αγανακτούν όταν ο Γιάννης Κ. βρέθηκε να χαροπαλεύει στην εντατική. Και πάλι όμως ξεχνιέμαι: στις πορείες πάνε μόνο τα κομματόσκυλα και όσοι γουστάρουν να ρίχνουν μολότωφ και πέτρες. 

Αυτού λοιπόν του είδους η αγανάκτηση μου βρωμάει πολύ, σύντροφοι και συντρόφισσες. Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν συμμετέχω στο «κίνημα» και παραμένω επιφυλακτική τόσο απέναντι σε αυτό που συμβαίνει, όσο και στην γενικότερη τρελή χαρά που διακατέχει πάρα πολλούς ανθρώπους (και συντρόφους) σχετικά με τη δυναμική και τις προοπτικές του «κινήματος». Θεωρώ ότι έχω το δικαίωμα να έχω βάσιμες επιφυλάξεις, όσο έχουν το δικαίωμα άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες να το επικροτούν και να συμμετέχουν σε αυτό. Το ότι αμφιβάλλω, δεν με καθιστά αυτομάτως δογματική και ελιτίστρια. 

 Και για όσους βιαστούν να πουν ότι όλ’ αυτά τα λέω θεωρητικά και χωρίς να έχω πάει στο Σύνταγμα, θα ήθελα να ενημερώσω ότι σήμερα καταπίεσα για δεύτερη φορά τον εαυτό μου και προσπάθησα να παραμείνω εκεί και να δω την όλη κατάσταση αντικειμενικά –όμως δεν άντεξα. Δεν μπορούσα ούτε ν’ ακούω τον εθνικό ύμνο, ούτε να βλέπω ελληνικές σημαίες ν’ ανεμίζουν, ούτε ν’ ακούω γηπεδίστικα συνθήματα, ούτε ν’ ακούω 20χρονα να κανονίζουν πού θα πάνε για καφέ «μετά το Σύνταγμα», ούτε να μουτζώνω τη Βουλή θεωρώντας ότι κάτι κάνω, ούτε να συμμετάσχω στην ομαδική ψυχοθεραπεία. Εν ολίγοις, δε βρίσκω κοινό σημείο επαφής. 

 Εγώ δεν έχω αγανακτήσει μόνο με το Μνημόνιο, αλλά αγανακτώ επί μακρόν με τον ρατσισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αστυνομική βία, την ξενοφοβία, τον καπιταλισμό –αγανακτώ με το Σύστημα συνολικά και όχι μόνο με μεμονωμένες εκφάνσεις του. Προτιμώ λοιπόν να πηγαίνω στη χθεσινή αντιφασιστική πορεία (στην οποία, παρεμπιπτόντως, δεν είδα τις χιλιάδες των Αγανακτισμένων) και να δρω μέσω συλλογικοτήτων, παρά να «πηγαίνω Σύνταγμα». Αν γι’ αυτό θεωρούμαι γραφική, ελιτίστρια, αρτηριοσκληρωτική και δεν ξέρω γω τι άλλο, κανένα πρόβλημα. 

Μακάρι (και το λέω πολύ ειλικρινά) να διαψευστώ. Μακάρι η επανάσταση να ξεκινήσει από το Σύνταγμα και ν’ αποδειχτεί ότι όντως είμαι κυνική και κολλημένη.